Βλέποντας καθημερινά τα όσα διαδραματίζονται σε αυτή πλέον την πολύπαθη χώρα δεν μπορώ παρά να δω πια ξεκάθαρα το γεγονός πως η Ελλάδα είναι ένα καζάνι που βράζει. Δεν μπορώ να πω πως δεν αγανακτώ όταν βλέπω στοχευμένα να εξηγούνται επιφανειακά συνήθως από συγκεκριμένα κανάλια και δημοσιογραφους γεγονότα που ξαφνικά όλοι ανακαλύπτουμε σαν να είναι κάτι απρόσμενο ή ανεξήγητο.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη αναφέρομαι στα περιστατικά βίας που καθημερινά πληθαίνουν σε αριθμό και αγριεύουν σε επίπεδο επιθετικότητας. Δεν θα σταθώ συγκεκριμένα στην οπαδική βία, τη βία στα σχολεία καθώς είναι μία συμπεριφορά συγκεκριμένη και δεν θα την παθολογικοποιήσω ελαφρά την καρδία.
Η βία είναι ένας φαύλος κύκλος, η βία οδηγεί σε βία απλά τώρα πια είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ. Αναρωτιούνται όλοι αυτοί πώς γίνεται λίγοι θερμόαιμοι οπαδοί να μπαίνουν στα γήπεδα, να επιστρέφουμε χρόνια πίσω. Πώς γίνεται στη Μ. Βρετανία που τόσο αυστηρή νομοθεσία έχει να επιστρέφουν τα επεισόδια στα γήπεδα, να αυξάνεται η εγκληματικότητα παρόλο που σε κάθε δρόμο υπάρχουν δεκάδες κάμερες και αστυνομικοί. Η απάντηση είναι απλή, η βία που υφίστανται σήμερα πλέον όλοι οι άνθρωποι, η κακοποίηση μέσα από την καθημερινή πίεση, η ψυχολογική κατάρρευση από το συνεχή φόβο και το ισχύον αίσθημα τρομοκρατίας οδηγούν σε νέες μορφές βίας και αυτή είναι η αντανακλαστική αντίδραση του καθημερινού ανθρώπου.
Θα πτωχεύσουμε;Θα βρω δουλειά; Θα με απολύσουν; Πώς θα γεννήσω το παιδί μου σε αυτόν τον κόσμο; Θα έρθουν χειρότερα; ΘΑ...; ΘΑ...; ΘΑ...; Είναι η καθημερινή βία που υφιστάμεθα όλοι μας, άλλοι την ανταποδίδουν μπαίνοντας σε ένα γήπεδο ή πετώντας μία πέτρα, άλλοι καίγοντας ένα ακριβό αυτοκίνητο που βλέπουν, άλλοι την εκδηλώνουν στον ίδιο τους τον εαυτό. Πόσα είναι πραγματικά τα θύματα της βίας που αυτοκτονούν καθημερινά και δεν είναι στα πλαίσια του κοινωνικού ενδιαφέροντος ούτε αναφέρονται πουθενά; Απλά δεν ανήκουν σε μία ομάδα, σε κάποιον ''χώρο'', σε μία κάστα...Χωρίς να συνυπολογίσουμε πόσοι είναι αυτοί που θα ήθελαν να επιστρέψουν την βία αυτή αλλά δεν βρίσκουν την δύναμη...ακόμη...
Θα μου πει κάποιος να κάνουμε κάτι για την καταπολέμηση της βίας, που τόσο εύηχα ακούγεται τόσα χρόνια από τα στόματα όλων των πολιτικών, καθηγητών, προέδρων (και έχουμε πάρα πολλούς σε αυτή την χώρα). Η γνώμη μου είναι πως η βία βολεύει με τον τρόπο που γίνεται στον βαθμό που γίνεται. Ποιος θα ελέγξει όλους αυτούς που μπαίνουν στα γήπεδα αν βγουν από αυτά και βγουν στον δρόμο; Άραγε ποια ήταν η τελευταία φορά που κάποιος άκουσε καθημερινά αποτρόπαια εγκλήματα και αυξανόμενα περιστατικά βίας σε κοινωνικά κράτη όπως η Σουηδία ή η Νορβηγία; Δεν είναι μόνο θέμα παιδείας, είναι και θέμα κοινωνικού πλαισίου, είναι και θέμα των εμπειριών βίας που οι ίδιοι οι πολίτες έχουν.
''Παλιότερα χρησιμοποιούσαν τα βασανιστήρια. Σήμερα χρησιμοποιούν τις εφημερίδες''
(Και δεν είχε δει ειδήσεις των οχτώ συμπληρώνω εγώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου