Children see...Children do...

                                     

Έχει τύχει πολλές φορές να έρθουν γονείς ανήσυχοι να με ρωτήσουν γιατί το παιδί τους έχει μία συγκεκριμένη άσχημη συμπεριφορά. 

-"Γιατί το παιδί μου δεν τρώει λαχανικά και φρούτα;''

- Εσείς και ο πατέρας του τρώτε; Στο τραπέζι υπάρχει σαλάτα πάντα;

-''Στο τραπέζι πάντα υπάρχει σαλάτα αλλά ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου τρώμε πολλά λαχανικά...''

Άρα το παιδί δεν έχει και πολλές εικόνες υγιεινής διατροφής!

Ή ακόμη πιο σοβαρό : '' Έχω κάνει νευρικά παιδιά...Δεν μπορώ να καταλάβω, πολλές φορές ακόμη και μία απλή κουβέντα τα κάνει να ξεσπάνε άσχημα''

- '' Το περιβάλλον στο σπίτι σας θα το χαρακτηρίζατε ήρεμο; Πώς είστε οι γονείς στις μεταξύ σας συζητήσεις και αντιδράσεις;''

- ''Η αλήθεια είναι πως συχνά διαφωνούμε και τσακωνόμαστε με τον άντρα μου και όχι με τόσο πολιτισμένο τρόπο...''

Επομένως δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμονας για να καταλάβει πως τα παιδιά υιοθετούν συμπεριφορές μέσω της μίμησης, δηλαδή αυτά που κάνουν οι γονείς τους ή οι άνθρωποι που τα φροντίζουν πολλές ώρες. Ιδιαίτερα μεταξύ των 4-6 τα παιδιά είναι σφουγγάρια και μιμούνται απόλυτα αυτά που κάνουν οι ενήλικες. Πολύ λοιπόν πριν πάνε στο σχολείο για να μορφωθούν έχουν διαμορφώσει κάποια χαρακτηριστικά και συνήθειες τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελούν προεκτάσεις των συμπεριφορών των γονέων. Άλλωστε ποιος ως παιδί δεν έχει ακούσει το περιβόητο: '' Ίδιος ο πατέρας σου/ ίδια η μητέρα σου''. Ναι εσείς με γεννήσατε και με μεγαλώσατε δεν είναι και τόσο περίεργο τελικά ε; Βέβαια συνήθως και οι δύο το χρησιμοποιούν όταν θέλουν να παραπονεθούν για κάποιες συμπεριφορές ενώ πάντα θυμούνται πόσο μοιάζουμε στους ίδιους όταν πρόκειται για κάτι θετικό (αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα).

Είναι πολύ σημαντικό να δώσουμε βαρύτητα σε αυτό που η παγκόσμια βιβλιογραφία ορίζει ως incidental learning, όχι δηλαδή δραστηριότητες που οι γονείς σκόπιμα ασχολούνται και μαθαίνουν στο παιδί τους αλλά συμπεριφορές τις οποίες το παιδί μαθαίνει μέσα από την παρατήρηση της στιγμής.

Π.χ. Ο μπαμπάς πετάει το αναψυκτικό έξω από το παράθυρο, για να το κάνει ο μπαμπάς δεν είναι και τόσο κακό ε; Αυτό θα κάνω και εγώ.

Στη θάλασσα πάντα φεύγουμε αφήνοντας τα μισά μας φαγητά εκεί, μάλλον η θάλασσα και τα ζωάκια τα χρειάζονται, αυτό θα κάνω και εγώ.

Σχεδόν πάντα όταν ο μπαμπάς και η μαμά μιλάνε στο τέλος μιλάνε πολύ δυνατά και τελειώνουν την κουβέντα σχεδόν πάντα με τις ίδιες λέξεις: άντε μωρέ μ....Άρα δεν είναι κακό να τις λέω και εγώ, μάλλον έτσι θα τελειώνω και εγώ τις προτάσεις μου, άλλωστε όταν το κάνω γελάνε συνήθως.

Τα παιδιά γίνονται σε σημαντικό βαθμό αυτό που βλέπουν, χωρίς βέβαια να είμαι ισοπεδωτική καθώς παρεμβαίνουν και άλλοι παράγοντες όπως της εκπαίδευσης και της κοινωνικής διάδρασης. Αυτό όμως λοιπόν που δεν θέλουμε να γίνουν τα παιδιά πρέπει πρώτα να το αποβάλλουμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς, εμάς παρακολουθούν και εμάς μιμούνται.

Την επόμενη φορά που θα αναρωτηθείτε γιατί το παιδί μου ή ο ανιψιός μου κάνει αυτό το άσχημο πράγμα, καλύτερα αλλάξτε την ερώτηση και αναρωτηθείτε μα πού το έμαθε; Που το είδε; Είμαστε λοιπόν ιδιαίτερα προσεκτικοί όχι μόνο όταν αλληλεπιδρούμε με τα παιδιά αλλά γενικά όπως φερόμαστε και στους άλλους όταν τα παιδιά είναι παρόντα. Ίσως έτσι μεθαύριο πούμε λιγότερα ΜΗ ή λιγότερα ΓΙΑΤΊ...