Αυτισμός

          

              Ο αυτισμός είναι μία διαταραχή με την οποία διαγιγνώσκονται παιδιά της ηλικίας τριών ετών και άνω. Τα παιδιά με αυτισμό εκδηλώνουν ιδιαίτερες αναπτυξιακές και εκπαιδευτικές ανάγκες καθώς έχουν προβλήματα ανάπτυξης γλωσσικών δεξιοτήτων, επικοινωνίας και κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Η σοβαρότητα των δυσλειτουργιών που παρουσιάζει ένα παιδί με αυτισμό είναι εξατομικευμένη στην κάθε περίπτωση.  Ωστόσο, χαρακτηριστικές δυσκολίες που συναντούν τα παιδιά με αυτισμό είναι οι αδυναμία τους να αναγνωρίσουν εκφράσεις του προσώπου, η δυσκολία να ελέγξουν τις κινήσεις τους, να επικοινωνήσουν και να εστιάσουν την προσοχή τους σε μία δραστηριότητα για πολλή ώρα.

           Ο αυτισμός λανθασμένα συνδέεται απαραίτητα με τη νοητική υστέρηση καθώς υπάρχουν και περιπτώσεις ατόμων με αυτισμό που είναι λειτουργικά, εργάζονται και έχουν οικογένεια. Δεν υπάρχουν έγκυρα στοιχεία για τον αυτισμό που να δηλώνουν ότι μπορεί να θεραπευτεί πλήρως ωστόσο η στήριξη και η θετική εκπαίδευση παιδιών με αυτισμό έχει δείξει πως μπορούν να εξελιχθούν σε περίεργους μεν, λειτουργικούς δε εφήβους. Ιδιαίτερα, θετικά αποτελέσματα είχαν προγράμματα για αυτιστικά παιδιά που εκπαιδεύονται σε τάξεις γενικού σχολείου και όχι σε ειδικά σχολεία. Μέσα από αυτή την ενσωμάτωση στην εκπαίδευση τα παιδιά με αυτισμό μπορούν να αναπτύξουν καλύτερα τις γλωσσικές και κοινωνικές τους δεξιότητες. Ακόμη, οι υπόλοιποι μαθητές που δεν αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες και δεν έχουν άλλες ειδικές ανάγκες, έρχονται σε επαφή με άτομα με ιδιαιτερότητες και αποκτούν μεγαλύτερα επίπεδα αποδοχής και ανεκτικότητας στην διαφορετικότητα.

  

              Παρόλο που είναι ένας μύθος ότι όλα τα παιδιά με αυτισμό έχουν κάποιο ειδικό χάρισμα σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει καθώς μπορεί να έχουν ιδιαίτερες ικανότητες στην τέχνη, τα μαθηματικά ή την εκμάθηση ξένων γλωσσών.

    

           Στην περίπτωση του αυτισμού όπως και άλλων αναπτυξιακών διαταραχών, η θετική εκπαίδευση και η υποστήριξη τόσο του παιδιού όσο και της οικογένειας μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει. Καλό θα ήταν λοιπόν να στηρίζουμε τα παιδιά με ειδικές αναπτυξιακές και εκπαιδευτικές ανάγκες και να μην θεωρούμε ότι απλά ο αποκλεισμός τους από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο είναι η λύση στο πρόβλημα γιατί απλά αρνούμαστε να το δούμε ή να το δεχθούμε. Επιτέλους, η κοινωνία μας  πρέπει να γίνει πιο ανεκτική στην διαφορετικότητα όποια και αν είναι αυτή και πριν κατακρίνουμε το κράτος για την ολιγωρία του καλό θα ήταν να δούμε αν εμείς οι ίδιοι ως πολίτες ανταποκρινόμαστε στο μερίδιο που μας αναλογεί. ΌΧΙ λοιπόν σε οποιαδήποτε μορφή αποκλεισμού!