Εδώ και χρόνια είναι ένα θέμα φλέγον που με απασχολεί... Ποια είναι η διαφορά του ιερέα και του ψυχολόγου; Πού τελειώνουν τα όρια του ενός και αρχίζουν τα όρια του άλλου; Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω έρθω σε ρήξη για αυτό το θέμα αλλά εδώ και χρόνια οι θέσεις μου είναι σταθερές και αμετακίνητες.
Το θέμα της πίστης και της θρησκευτικότητας είναι εντελώς προσωπικό. Πέραν του ότι είμαι κατά της πρώιμης βάπτισης των βρεφών που είθισται να συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, αποδέχομαι το γεγονός ότι είναι προσωπική επιλογή του καθενός εάν θέλει να πιστεύει στο Θεό, στον Αλλάχ, γενικά σε κάτι ανώτερο ή ακόμη και σε τίποτα ανώτερο που να ορίζει την ροή των πραγμάτων. Επιπρόσθετα, καταλαβαίνω την δύναμη της πίστης αλλά και την ανάγκη καθοδήγησης του ανθρώπου που πιστεύει από τον αντίστοιχο πνευματικό βάσει των αρχών της θρησκείας που έχει επιλέξει. Ωστόσο, πάντα υποστήριζα την άποψη ότι ο καθένας πρέπει να περιορίζεται στο πεδίο που τα αντιστοιχεί και να μην ''μπλέκεται σε ξένα χωράφια΄΄.
Βάσει λοιπόν όλων των παραπάνω, θεωρώ ότι δεν πρέπει να συγχέεται η δουλειά του ιερέα με αυτή του ψυχολόγου και η αξία της εξομολόγησης με την αξία της ψυχοθεραπείας. Πρέπει λοιπόν να διαχωρίσουμε ότι είναι εντελώς διαφορετικές οι προσεγγίσεις που ακολουθούν ένας ιερέας και ένας ψυχολόγος και ενώ εγώ ποτέ δεν προσπάθησα να διεκδικήσω την θέση του πνευματικού καθοδηγητή έχω συναντήσει ιδιαίτερη αμφισβήτηση από τους ιερείς απέναντι στον κλάδο της ψυχολογίας.
Η πρώτη βασική διαφορά είναι το διαφορετικό σημείο εκκίνησης καθώς ο κλάδος της ψυχολογίας βασίζεται στην επιστημονική έρευνα ενώ η προσέγγιση ενός ιερέα στις ιερές εντολές και τα ιερά βιβλία που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της κάθε θρησκείας. Επιπρόσθετα, ενώ σε μία θρησκεία ισχύουν κάποιες γενικές αρχές για το ποιος είναι καλός χριστιανός και ποιος όχι, τι πρέπει ακριβώς να κάνει κανείς για να εξασφαλίσει τη σωτηρία της ψυχής και ποιες είναι οι αμαρτίες που πρέπει να αποφύγει, κάτι αντίστοιχο δεν υπάρχει στην επιστήμη της ψυχολογίας. Ένας ψυχολόγος ποτέ δεν πρόκειται να σου πει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, ποτέ δεν πρόκειται να σε διαχωρίσει σε καλό και κακό άνθρωπο και ουδέποτε πρόκειται να σου δώσει οδηγίες για το τι και πόσο συχνά να το κάνεις.
Οι επιλογές κάθε ανθρώπου είναι προσωπικές για αυτό και για έναν ψυχολόγο δεν υπάρχουν συνταγές για την ευτυχία και την επίτευξη της ψυχικής ηρεμίας. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και μέσα από συνεχή συνεργασία του ψυχολόγου με το άτομο που αναζητά βοήθεια το άτομο μπορεί να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση. Έπειτα, πολλές φορές έχω διακρίνει σε πιστούς την ύπαρξη του φόβου. Φόβος για την κρίση που θα έρθει, δέος απέναντι στο Θεό και τρόμος για την αποφυγή της Κόλασης που για κάποιους είναι ο σκοπός της ζωής τουs. Στην ψυχολογία, το πρώτο βασικό στοιχείο στο οποίο δουλεύουμε είναι η αναγνώριση της προσωπικής ευθύνης και η ενίσχυση της αυτοδυναμίας έτσι ώστε να εκπαιδευτεί το άτομο για να κάνει τις σωστές επιλογές κάθε στιγμή χωρίς όμως να αισθάνεται τύψεις για ό,τι έκανε ή να επικρίνεται για ό,τι δεν έχει κάνει.
Να μην μιλήσω για το πόσο κάθετη είμαι στην ύπαρξη δαιμονίων και τους αντίστοιχους εξορκισμούς τονίζοντας πως πολλές υποθέσεις ατόμων με σοβαρές ψυχιατρικές διαταραχές, παραισθήσεις και ψυχώσεις έχουν αντιμετωπιστεί ως ακραίες περιπτώσεις δαιμονισμού που αποτέλεσμα είχε την μακρόχρονη ταλαιπωρία αυτών των ανθρώπων σε μία προσπάθεια να απελευθερωθούν από τα δαιμόνια και να μπουν στον δρόμο του Θεού.
Δεν ακυρώνω το έργο του πνευματικού ούτε κατακρίνω αυτούς που επιλέγουν να απευθυνθούν εκεί γιατί πολύ απλά από εκεί αντλούν δύναμη και νιώθουν καλύτερα. Από την άλλη, δεν μπορώ να μην υπερασπιστώ τον κλάδο μου και την επιστήμη που έχω επιλέξει και υπηρετώ εδώ και χρόνια. Σαφέστατα, όλα τα παραπάνω είναι προσωπικές απόψεις οι οποίες μπορεί να υιοθετούνται από πολλούς ή από ελάχιστους αλλά χαρακτηρίζουν εμένα. Έκαστος στο είδος του λοιπόν... Ούτως ή άλλως όλοι συμφωνούμε σε ένα σημείο: Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα (όπως και αν το ερμηνεύει αυτό ο καθένας)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου