Η λαιμαργία είναι το επόμενο ''θανάσιμο αμάρτημα'' με το οποίο θα ασχοληθώ. Η λαιμαργία αναφέρεται σε υπερβολική κατανάλωση κυρίως φαγητού αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και ποτού. Παρόλο που και εγώ η ίδια παλαιότερα θεωρούσα πως αυτό το χαρακτηριστικό είναι απλά θέμα κακού χαρακτήρα, οι ψυχολόγοι αποκαλύπτουν πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά.
Αν κάποιος με ρωτούσε πριν από λίγα χρόνια θα έλεγα πως πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τους λαίμαργους ανθρώπους, αυτούς που βρίσκουν τόσο ελκυστικό ένα πιάτο φαγητό και μπορούν να ξαναφάνε παρόλο που δεν έχει περάσει και πολλή ώρα από το τελευταίο τους γεύμα. Για μένα πάντα το φαγητό είναι η ικανοποίηση απλά μίας ανάγκης, χωρίς να λέω όχι σε ένα ελκυστικό πιάτο ακόμη και τις βραδυνές ώρες, αλλά έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι ο άνθρωπος πρέπει να τρώει για να ζήσει και όχι να ζει για να τρώει.
Για κάποιους όμως ανθρώπους τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και η λαιμαργία δεν είναι πάντα κάτι που τους ευχαριστεί να βιώνουν καθώς το φαγητό σχετίζεται με ατομικές, γνωστικές, αναπτυξιακές και βιολογικές μεταβλητές που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Επιπλέον, η λαιμαργία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συγχέεται με την παχυσαρκία, τουλάχιστον όχι σε όλες τις περιπτώσεις.
Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, οι συναισθηματικές μεταπτώσεις, η μοναξιά και η ανασφάλεια μπορεί να οδηγήσουν σε επεισόδια υπερφαγίας τα οποία τοποθετούν το άτομο σε ένα φαύλο κύκλο ενοχών, ξεσπάσματος, ενοχών κο.κ. Ακόμη, σε καποιες περιπτώσεις σημασία παίζουν και τα γονίδια αλλά και το φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον. Έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ κατέδειξε πως κατά τη διάρκεια της έρευνας το 57% των συμμετεχόντων που είχαν στο στενό τους φιλικό περιβάλλον ένα άτομο το οποίο έγινε παχύσαρκο σε διάστημα 2 ετών ,όχι μόνο είχαν σημαντική αύξηση στο βάρους τους αλλά είχαν και περισσότερες πιθανότητες να γίνουν παχύσαρκοι στο μέλλον. Συμπερασματικά, και το κοινωνικό μας περιβάλλον παίζει καθοριστικό ρόλο και στις δικές μας διατροφικές συνήθειες αλλά και στο πόσο λαίμαργοι μπορεί να γίνουμε αν συνεχώς επηρεαζόμαστε από αντίστοιχες συμπεριφορές του περιβάλλοντός μας.
Προφανώς, η επιρροή της οικογένειας είναι πολύ μεγαλύτερη και αυτό φαίνεται τριγύρω μας σε πολλές περιπτώσεις παιδιών που αφομοιώνουν και τις κακές συνήθειες των γονιών τους συμπεριλαμβανομένης και της λαιμαργίας. Δυστυχώς η δική μας Πρόνοια είναι ακόμη σε πολύ πρωτόγονο στάδιο για να κοιτάξει και τέτοιες υποθέσεις αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ μία υπόθεση στη Μ. Βρετανία που οι αρχές πήραν την επιμέλεια του παιδιού από τη μητέρα η οποία όντας η ίδια παχύσαρκη είχε κάνει και το γιο της παχύσαρκο με αποτέλεσμα να έχει προβλήματα με την καρδιά του και τη χοληστερίνη του από την ηλικία των 8 ετών! Οι γονείς πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στα πρότυπα που δίνουν στα παιδιά τους και πολύ περισσότερο στο πρόγραμμα διατροφής τους που ουσιαστικά αυτοί ρυθμίζουν και μπορούν να ελέγξουν.
Συμπερασματικά, η λαιμαργία είναι ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και δυστυχώς μπορεί να είναι και ένα από τα λίγα εξ' αυτών που μπορεί να έχει κυριολεκτική σημασία καθώς η λαιμαργία μπορεί να οδηγήσει σε διατροφικές διαταραχές και προβλήματα υγείας που επηρεάζουν αρνητικά όχι μόνο τη σωματική υγεία του ατόμου, αλλά και την ψυχική του υγεία και να υποβαθμίσει σημαντικά την ποιότητα ζωής του. Θυμηθείτε, μέτρον άριστον και αν δούμε σημαντικές αλλαγές στις διατροφικές μας συνήθειες πρέπει να αναγνωρίσουμε το καμπανάκι που ο ίδιος ο οργανισμός μας χτυπάει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα πριν δημιουργηθούν άλλα μεγαλύτερα!
H αδικία του κόσμου άλλωστε και οι αντιθέσεις που υπάρχουν με κάνουν να απορώ πώς γίνεται από τη μία πλευρά του κόσμου οι άνθρωποι να πεθαίνουν από τη λαιμαργία ενώ την ίδια στιγμή στην άλλη πλευρά άλλοι να πεθαίνουν από πείνα...Τουλάχιστον αυτοί που έχουν να αντιμετωπίσουν τη λαιμαργία έχουν περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας από αυτούς που έχουν να να αντιμετωπίσουν την πείνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου