Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα είναι μία λίστα που εξέδωσε ο Πάπας Γρηγόριος της Καθολικής Εκκλησίας στο τέλος του 6 μ. Χ. αιώνα. Σίγουρα είμαι ο πιο αναρμόδιος άνθρωπος να μιλήσω σχετικά με οτιδήποτε έχει να κάνει με την εκκλησία, τις απαγορεύσεις, τις αμαρτίες και τις αφέσεις. Δεν μπορώ όμως παρά να μεταφέρω με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ ένα εξαιρετικό άρθρο του Dr. Cristian Jarrett σχετικά με τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, πάντα από ψυχολογικής πλευράς, ελπίζοντας να εγείρω επιτέλους σχόλια και αντιδράσεις από το αναγνωστικό κοινό (χαμόγελο).
Ξεκινάμε με το θανάσιμο αμάρτημα της απληστίας. Πόσο πιο επίκαιρο θα μπορούσε να είναι το ''θανάσιμο'' αυτό αμάρτημα σήμερα; Έρευνα του 2009 στην Αμερική αποκάλυψε πως οι υλιστικές αξίες προωθούνται ιδιάιτερα στη σύγχρονη ανταγωνιστική κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι όλο και περισσότερο βάζουν τα χρήματα, την εξουσία, την δόξα και το κοινωνικό status υπεροχής ως προτεραιότητες στη ζωή τους.
Το θέμα εκτός από τους βασικούς στόχους επιδίωξης του σύγχρονου ανθρώπου για την απόκτηση της ευτυχίας και το περιεχόμενο των αξιών του είνα η ακατανίκητη τάση του να αποκτήσει όλο και περισσότερα, να επιβληθει περισσότερο, να ανέβει πιο ψηλά. Θα μου πείτε αυτός είναι ο εγγενής στόχος του ανθρώπου (άνω θρώσκω=κοιτάω ψηλά), το θέμα είναι πού κοιτά ο καθένας, σίγουρα πάντως η πρωτογενής έννοια δεν ταυτιζόταν με την αξία του χρήματος και της δόξας.
Πόσα παραδείγματα κατακλύζουν το μυαλό μου αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να περιγράψω. Από γιατρούς που ταυτόχρονα είναι σε νοσοκομεία, έχουν ιδιωτικά ιατρεία, διδάσκουν στο πανεπιστήμιο που σκέφτεται κανείς, δεν μπορεί να δουλέψει και κάποιος άλλος;Κάποιος άνεργος γιατρός που επίσης έφαγε τα χρόνια του να μορφώνεται; Πόσο αναγνωρισιμότητα πρέπει να κερδίσει κάποιος; Να μη μιλήσουμε για τις τέχνες. Οι ίδιοι και οι ίδιοι ηθοποιοί, τραγουδιστές και παρουσιαστές που είναι παντού, σα να μην τους φτάνουν τα εκατομμύρια μίας δουλειάς, πασχίζοντας να ελαχιστοποιήσουν τα πάντα προκειμένου να κερδίσουν και άλλα κι άλλα τη στιγμή που συνάδερφοί τους δεν έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο.
Επομένως η απληστία, δεν είναι ατομικό χαρακτηριστικό που περιορίζεται στη ζωή του ατόμου που εκδηλώνει τέτοιες συμπεριφορές καθώς έρευνες δείχνουν πως οι άπληστοι άνθρωποι επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο, είναι διατεθειμένοι να καταργήσουν όλες τις αξίες τους προκειμένου να φτάσουν σε αυτό το ΠΑΡΑΠΑΝΩ, που για έναν άπληστο δεν έχει τέλος, δεν έχει όρια.
Δυστυχώς, η επιστήμη της ψυχολογίας δεν είναι και ιδαίτερα αισιόδοξη σχετικά με το πόσο κάτι τέτοιο μπορεί να εκλείψει καθώς ένα τέτοιο εγχείρημα σε προσωπικό επίπεδο θα απαιτούσε πρώτα την κοινωνική αναδιάρθρωση και όλα γυρίζουν σε έναν φαύλο κύκλο...Έτσι ο άπληστος ακόμη και αν αναγνωρίσει το πόσο αλλάζει όντας έτσι και το τι προκαλεί για να αποκτήσει αυτά που θέλει πολύ απλά θα απαντήσει: ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ...Ο ΔΥΝΑΤΟΣ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ...ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΜΑΞΙΟΥ, Η ΝΕΑ ΚΟΛΕΞΙΟΝ, ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΑΞΙΩΜΑ...
Η ΓΗ ΠΑΡΑΓΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΤΟΥ
Μαχάτμα Γκάντι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου