To πρόσωπο του παιδεραστή

             


             Η παιδεραστία ομολογουμένως είναι ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι από τους παιδεραστές που συλλαμβάνονται δεν καταφέρνουν ποτέ να φτάσουν σε δίκη καθώς ακόμη και ο πιο στυγνός των εγκληματιών θεωρεί πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σημαδέψεις τη ζωή ενός παιδιού κατ' αυτόν τον τρόπο.

               Το πρόσωπο του παιδεραστή δεν είναι συγκεκριμένο παρόλο που οι περισσότεροι γονείς προσπαθούν να προστατέψουν το παιδί τους από τον περίεργο τύπο που θα συναντήσουν στο πάρκο. Στην πραγματικότητα, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων παιδιών που έχουν πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, ο δράστης είναι μέλος του στενού-φιλικού περιβάλλοντος της οικογένειας και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και ένας από τους δύο γονείς.

              Δεν μπορώ να πω ότι δεν καταλαβαίνω την απέχθεια που νιώθει η συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων στο άκουσμα και μόνο της λέξης παιδεραστής. Δεν ξεχνώ ότι ακόμη και όταν ήταν υποχρεωτικό στο πλαίσιο των μεταπτυχιακών μου σπουδών σκεφτόμουν με τρόμο τη στιγμή που ίσως βιώσω στο μέλλον: έναν παιδεραστή τον οποίον θα καλούμουν να αξιολογήσω, ακούγοντάς τον να μκου περιγράφει με λεπτομέρειες όλα αυτά που έχει κάνει σε παιδιά που νομίζουν πως τα παιδιά γίνονται όταν ο μπαμπάς και η μαμά ξαπλώνουν δίπλα δίπλα στο ίδιο κρεβάτι. Από την άλλη, ήταν μία πρόκληση να δω ποια είναι σε τελική ανάλυση η προσωπικότητα ενός παιδεραστή, ποιοι είναι οι μηχανισμοί που τον κάνουν να φέρεται με αυτόν τον αηδιαστικό τρόπο.

             Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι παιδεραστών.Το κοινό τους σημείο θα μπορούσε να κανείς να πει ότι συνήθως ακολουθούν επαγγέλματα για να είναι κοντά σε παιδιά, κλόουν, προπονητές σε μικρές ηλικίες, δάσκαλοι κλπ. Ένας από τους τύπους παιδεραστών είναι αυτός ο οποίος υπολείπεται σε φυσική δύναμη και έχει ιδιαίτερα χαμηλή αυτοπεποίθηση. Αυτού του είδους ο δράστης, νιώθει ασφάλεια μόνο με τα παιδιά, καθώς μόνο σε αυτά μπορεί να επιβληθεί και έτσι μόνο αυτά μπορεί να δει και ως αντικείμενα σεξουαλικού πόθου. Παρόλα αυτά, οι θύτες που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χωρίζονται σε δύο επιμέρους ομάδες. Στη μία ομάδα ανήκουν αυτοί που αποπλανούν τα παιδιά, τα παγιδεύουν περίτεχνα μέσα από την χρήση δώρων, παιχνιδιών και άλλων αντικειμένων και συμπεριφορών. Στην άλλη ομάδα ανήκουν οι παιδεραστές οι οποίοι χρησιμοποιούν τη φυσική τους δύναμη και εξαναγκάζουν τα παιδιά σε σεξουαλικές πράξεις καθώς μόνο έτσι μπορούν να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους δεδομένου ότι υπολείπονται σημαντικά σε πολλούς τομείς για να έχουν υγιείς σχέσεις με συνομηλίκους. Στην τελευταία περίπτωση, μπορεί κανείς να δει ακραία περιστατικά στα οποία το παιδί μπορεί να βασανιστεί, να ταπεινωθεί ή να γίνει ακόμη και θύμα περαιτέρω σαδιστικών πρακτικών.

                Ο παιδεραστής χαρακτηρίζεται από συναισθηματική ανωριμότητα και προβλήματα υγιούς εμπειρίας και έκφρασης συναισθημάτων. Αυτός είναι και ο λόγος που απευθύνονται σε παιδιά, καθώς οποιαδήποτε σχέση με αυτά βιώνεται ως ελάχιστα απειλητική συγκριτικά με αυτές με τους ενήλικες. Σε μεγάλο ποσοστό, οι παιδεραστές όπως καταδεικνύουν σχετικές έρευνες είναι εσωστρεφείς, ντροπαλοί, ευαίσθητοι, μοναχικοί, χωρίς ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ και πολλές φορές εκδηλώνουν συμπτώματα κατάθλιψης. 

                Αυτό που είναι ιδιαίτερα σημαντικό και πρέπει να τονιστεί είναι πως σε σημαντικό ποσοστό οι παιδεραστές υπήρξαν και οι ίδιοι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης σε μικρή ηλικία για αυτό και δεν μπόρεσαν ποτέ να σχηματίσουν υγιείς σεξουαλικές σχέσεις. Αυτό που πολλούς ξενίζει είναι το πώς υπάρχει σεξουαλική διέγερση σε αυτά τα άτομα στην θέα ενός παιδιού. Εδώ οι επιστήμονες δεν μπόρεσαν να βρουν ικανοποιητικές απαντήσεις αλλά έχει καταγραφεί πως μεγάλος αριθμός παιδεραστών είχε σεξουαλικές εμπειρίες από ιδιαίτερα μικρή ηλικία.

             Τέλος, συνήθως οι παιδεραστές έχουν δυσλειτουργικές σκέψεις και ιδέες όπως το ότι η έλλειψη αντίστασης από την πλευρά των παιδιών είναι δείγμα θέλησης και συναίνεσης, ότι είναι μία εκπαιδευτική σεξουαλική εμπειρία για το παιδί και μάλιστα τα παραπάνω συχνά χρησιμοποιούνται ως δικαιολογίες για να εκλογικεύσουν τις πράξεις τους και να μην αισθάνονται ενοχές. Επιπλέον, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η παιδεραστία δεν έχει φύλο και παρόλο που δεν προβάλλεται αυτό, έχουν συλληφθεί και καταδικαστεί και γυναίκες οι οποίες κακοποίησαν σεξουαλικά παιδιά. Η αιτία για αυτό ίσως είναι η εικόνα της γυναίκας στην κοινωνία και ο ισχυρός ρόλος της μητρότητας που απωθεί οποιονδήποτε να σκεφτεί μία γυναίκα ως άτομο που μπορεί να κακοποιήσει σεξουαλικά παιδιά.

            Θέλω να καταλήξω στο ότι οι υποθέσεις των παιδεραστών πρέπει να αντιμετωπίζονται με εξαιρετικά μεγάλη προσοχή καθώς χωρίς την απαραίτητη μακροχρόνια θεραπεία και την απαραίτητη παρακολούθηση οι δράστες στη συντριπτική πλειοψηφία τους θα κάνουν και νέα εγκληματα στο μέλλον. Έχουν για παράδειγμα καταγραφεί περιπτώσεις παιδεραστών που στη διάρκεια άδειας από τη φυλακή έχουν ξαναδιαπράξει το ίδιο έγκλημα. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη το σύστημα δικαιοσύνης να αντιμετωπίζει αυτές τις υποθέσεις με μεγαλύτερη υπευθυνότητα τόσο για την θεραπεία των ίδιων των δραστών οι οποίοι είναι σίγουρα άτομα με ψυχολογικά προβλήματα όσο και για την πρόληψη μέσα από τον έλεγχο μελλοντικών παιδιών-θυμάτων.

          Μπορεί το ζήτημα να είναι αποκρουστικό αλλά δεν πρέπει να το αγνοούμε και να το παραγνωρίζουμε γιατί σίγουρα έτσι δεν προστατεύουμε τα παιδιά που είναι τα υποψήφια θύματα. Επιπλέον, για να προστατέψουμε το δικό μας παιδί πρέπει να έχουμε μία σχέση εμπιστοσύνης μαζί του, να νιώθει ότι μπορεί να μασ μιλήσει πάντα για όλα τα πράγματα καθώς συχνή απειλή των παιδεραστών είναι: '' Αν το πεις στους γονείς σου θα σε σκοτώσω/ Αν το πεις στους γονείς σου θα τους σκοτώσω ή/και '' Αν το πεις στους γονείς σου, δεν θα σε αγαπάνε πια.''. Τέλος συχνά πρέπει να έχουμε μία εικόνα του σώματος του παιδιού μας αλλά και να προσέχουμε κάθε αλλαγή στη συμπεριφορά τους-συχνά τα παιδιά που είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης εμφανίζουν υψηλά επίπεδα άγχους, κατάθλιψη ακόμη και αυτοκτονικές τάσεις.