Η εσχάτη των ποινών...

                  Η δεκάτη Οκτωβρίου έχει οριστεί ως η μέρα κατά της θανατικής ποινής. Η θανατική ποινή έχει αρχίσει να καταγράφεται από την αρχαιότητα ακόμη και ισχύει σε κάποιες χώρες ακόμη και σήμερα. Πιο συγκεκριμένα, έχει καταργηθεί σε 88 χώρες, σε 11 μερικώς, σε 24 στην πράξη, ενώ σε 75 χώρες ακόμη χρησιμοποιείται. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ισχύει σε 30 από τις 50 συνολικά Πολιτείες, ενώ την ώρα που μιλάμε υπάρχουν 3.000 μελλοθάνατοι που περιμένουν την εκτέλεση της ποινής τους. Παρόλο που υπάρχει σχετικό ψήφισμα από τον ΟΗΕ του 2007 για κατάργηση της συγκεκριμένης πρακτικής μόνο τα 2 τελευταία χρόνια έχουν εκτελεστεί περίπου 6.000 κατάδικοι. Είναι σημαντικό να τονισθεί πως η συντριπτική πλειοψηφία των εκτελέσεων έχει πραγματοποιηθεί στις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ινδία.

                 Όσο η κοινωνία αγριεύει, το ίδιο αγριεύουν και τα εγκλήματα που διαπράττονται μέσα σε αυτήν. Όσο η κατάσταση χειροτερεύει τόσο πληθαίνουν και οι ακραίες φωνές για την επαναφορά της θανατικής ποινής. Ποιες είναι όμως οι πραγματικές διαστάσεις αυτής; Ξεκινώντας, δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο ενδεχόμενο λάθους. Τι κάνουμε λοιπόν στην περίπτωση που ένα τέτοιο λάθος και η ύπαρξη ενός ατόμου στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή οδηγήσει στη σύλληψή του και καταδίκη του στην εσχάτη των ποινών; Πώς διορθώνουμε αυτό το ''λάθος'';

                   Από την άλλη ποιος είναι ο Θεός επί γης, η ανώτερη δύναμη και αρχή που θα καθορίσει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει; Άλλωστε το σύστημα λέγεται σωφρονιστικό και όχι εκκαθαριστικό άρα που έγκειται ο σωφρονισμός στην επιβολή του θανάτου; Θα μου πουν βέβαια οι ίδιοι ακραίοι πως μιλάς εκ του ασφαλούς... Τι θα έλεγες αν είχες απέναντι σου τον άνθρωπο που κατακρεούργησε το παιδί σου; Δε νομίζω ότι η αφαίρεση της δικής του ζωής θα απάλυνε έστω και λίγο τον πόνο μου, άλλωστε η στέρηση της ελευθερίας και η ισόβια καταδίκη σε συνδυασμό με τις επισκέψεις των Ερινύων νομίζω ότι είναι μεγαλύτερη τιμωρία από την γρήγορη και αιώνια απελευθέρωσή του.

                  Άλλωστε και ο χειρότερος εγκληματίας έχει και αυτός οικογένεια, έστω και έναν άνθρωπο που θα πονέσει με την απώλειά του και θα υποβληθεί στο μαρτύριο της απώλειας παρόλο ν το δικό του χέρι δεν διέπραξε κανένα έγκλημα. Σε τι διαφέρουμε λοιπόν από τους βάρβαρους που ζητούσαν κεφάλια επί πίνακι και ποια είναι ακριβώς η εξέλιξη την οποία ευαγγελιζόμαστε και υποστηρίζουμε διαχωρίζοντας τον εαυτό μας από τα ζώα- αυτά δεν είναι έλλογα όντα...

                          

              Και για τους ένθερμους υποστηρικτές και επιστήμονες που λειτουργούν με αριθμούς και ποσοστά, αναλογιστείτε, η θανατική ποινή λειτούργησε ποτέ ανασταλτικά για την τέλεση εγκλημάτων; Γιατί οι ΗΠΑ που εφαρμόζουν αυτή την πρακτική έχουν ακόμη υψηλότατα ποσοστά εγκληματικότητας; Θα σας πω εγώ γιατί...Ο απλός καθημερινός άνθρωπος, ο υπεράνω πάσης υποψίας και αγνός αμνός, αυτός που δεν πρόκειται να τελέσει κανένα έγκλημα, είναι αυτός που στην πραγματικότητα επηρεάζεται από τον φόβο της θανατικής ποινής γιατί πολύ απλά ο εγκληματίας είναι πεπεισμένος πως δεν πρόκειται να συλληφθεί ποτέ...

                Τα λόγια του Cesare Beccaria που υπήρξε πολέμιος της θανατικής ποινής είναι περισσότερα αποκαλυπτικά και αληθινά από ποτέ: ''Ο θάνατος ενός εγκληματία είναι ένα τρομερό, αλλά προσωρινό θέμα, συνεπώς είναι μια λιγότερο αποτελεσματική μέθοδος αποτροπής (άλλων ανθρώπων από εγκληματικές πράξεις) απ' ότι το συνεχές παράδειγμα ενός ανθρώπου αποστερημένου από την ελευθερία του, καταδικασμένου να διορθώσει μέσα από τη δουλεία του, το κακό που έκανε στην κοινωνία. Αν κάνω ένα τέτοιο έγκλημα, λέει ο θεατής στον εαυτό του, θα υποβιβαστώ σε αυτή τη μίζερη κατάσταση σε ολόκληρη τη ζωή μου. (Είναι) μια πολύ πιο ισχυρή αποτροπή από το φόβο του θανάτου τον οποίο οι άνθρωποι κρατούν πάντα σε μια απόμακρη αφάνεια. Οι βίαιες εντυπώσεις μας εκπλήσσουν, αλλά η επίδρασή τους είναι στιγμιαία. Μια ποινή, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να έχει τόσο βαθμό αυστηρότητας ώστε να αποτρέπει επαρκώς τους άλλους».

(Πηγή: http://tvxs.gr)