Δώρο ένα βραχιόλι...

            

           Η αποσυμφόρηση των φυλακών στην Ελλάδα αδιαμφισβήτητα είναι το σύγχρονο γιοφύρι της Άρτας. Πολλές οι ιδέες στο παρελθόν αλλά γιατί άραγε καμία δεν είχε αποτελεσματική εφαρμογή ως τώρα; Δεν θέλω να σχολιάσω τα πρόσωπα που κάθε φορά ηγούνται των επίδοξων μεταρρυθμίσεων γιατί κάποιος θα πει πως θέλω να προβάλλω τον εαυτό μου, αλλά μπορώ να σχολιάσω επίσημα και υπεύθυνα βάσει των γνώσεών μου τα μαργαριτάρια που βλέπω και διαβάζω.

           Μετά την αποποινικοποίηση της χρήσης της ινδικής κάνναβης που επίσημα και ολοκληρωμένα ποτέ κανένας δεν έμαθε τι ισχύει πραγματικά βρισκόμαστε στο μεταμοντέρνο ηλεκτρονικό βραχιόλι. Αυτή  είναι η νέα ιδέα για την αποσυμφόρηση των φυλακών και τους σύγχρονους τρόπους σωφρονισμού. Θα μου πείτε εάν είναι να αποσυμφοριστούν πραγματικά οι φυλακές εσένα τι σε κόφτει; Άλλωστε η συγκεκριμένη μέθοδος εφαρμόζεται στις πολιτισμένες χώρες της Βρετανίας, της Σουηδίας και πιλοτικά από τους γείτονές μας Ιταλούς.

            Αυτό που με ενοχλεί πραγματικά είναι η προχειρότητα με την οποία καθετί προσεγγίζεται σε αυτή την πολύπαθη χώρα. Και αυτό που γίνεται τώρα με το βραχιόλι μου θυμίζει την ατάκα : ‘‘Είχα μόλις τρεις ώρες για να διαβάσω το Μνημόνιο’’. Το ηλεκτρονικό βραχιόλι όντως εφαρμόζεται σε κάποιες χώρες ως μία εναλλακτική του εγκλεισμού μέθοδος, η οποία μάλιστα φαίνεται να έχει αποτελέσματα σε αυτές. Ωστόσο, το ηλεκτρονικό βραχιόλι είναι μόνο ένα στοιχείο ενός ευρύτερου σωφρονιστικού συστήματος που βρίσκεται έτη φωτός μακριά από το ισχύον ελληνικό.

          Τι δουλειά έχει το ηλεκτρονικό βραχιόλι σε μία χώρα που ο εγκλεισμός έχει καθαρά τιμωρητικό και όχι σωφρονιστικό χαρακτήρα; Σε μία χώρα που σε κανένα σωφρονιστικό ίδρυμα δεν υπάρχει ομάδα ειδικών που συστηματικά να προσφέρει προγράμματα στους φυλακισμένους ανάλογα με το έγκλημα που έχουν τελέσει; Σε μία χώρα που η κοινωνική εργασία δεν υφίσταται και προτιμάται να σαπίζουν άεργοι 19χρονοι και 30χρονοι ενώ ταυτόχρονα επιμορφώνονται μόνο στο σκοτεινό κόσμο του εγκλήματος; Δεν θα συνεχίσω με τα ρητορικά ερωτήματα αλλά θα προχωρήσω σε συγκεκριμένες προτάσεις:

·       Δεν θα ήταν ωφέλιμο οι υπό την επήρεια ουσιών παραβάτες του ΚΟΚ να προσφέρουν κοινωνική εργασία σε δομές αποκατάστασης τροχαίων ατυχημάτων ώστε να νιώσουν τι πραγματικά μπορούν να προκαλέσουν;

·       Δε θα ήταν ωφέλιμο να υπάρχουν προγράμματα αποτοξίνωσης σε όλες τις φυλακές ώστε οι χρήστες και μικροέμποροι να μπορούν να αποτοξινωθούν πριν βγουν στην κοινωνία ξανά;

·       Δε θα ήταν ωφέλιμο να υπάρχουν προγράμματα για τους δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων τα οποία υποχρεωτικά θα έπρεπε να ολοκληρώσουν πριν αποφυλακιστούν;

·       Δε θα έπρεπε να υπάρχει μία επιτροπή ειδικών που να αξιολογεί αν όντως το προς αποφυλάκιση άτομο είναι ικανό και ακίνδυνο να επανενταχθεί στην κοινωνία;

·        Ή μήπως δεν θα έπρεπε να δημιουργηθεί συγκεκριμένος οργανισμός που να στηρίζει έμπρακτα τους αποφυλακισθέντες για την ομαλή επανένταξή τους και την είσοδό τους στην αγορά εργασίας;

            Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις προτάσεις που μπορούν να υλοποιηθούν για να εκσυγχρονιστεί πραγματικά το σωφρονιστικό μας σύστημα και μετά να συζητήσουμε και για την προσθήκη του ηλεκτρονικού βραχιολιού. Άλλωστε, σε μία προσπάθειά μου να ξεκινήσουμε τέτοιου είδους προγράμματα στις φυλακές ακόμη και εθελοντικά η επίσημη απάντηση ήταν πως πρέπει να υπάρχει σχετική άδεια από το Υπουργείο Δικαιοσύνης και η ανεπίσημη: ‘‘ Καλά κοπέλα μου, νέα, ψυχολόγος και θες να ασχοληθείς με αυτούς; Καλύτερα να κοιτάξεις να βοηθήσεις κανέναν άλλον’’…