Εγκλήματα πάθους

                   

              Για ακόμη μία φορά η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται από ένα στυγερό έγκλημα μίας νέας κοπέλας στην Καστοριά, που θυμίζει κάτι από το θρίλερ της Βέροιας. Τα εγκλήματα αυτά αναφέρονται ως εγκλήματα πάθους. Ποιο είναι όμως το πραγματικό προφίλ αυτών των υποθέσεων και των δραστών;

                   Παραδοσιακά, η εγκληματολογία αλλά και το σχετικό πεδίο ψυχολογίας πρότειναν ως βασική υπόθεση για την εξήγηση τέτοιων εγκλημάτων την έλλειψη ελέγχου από πλευράς του δράστη. Πιο συγκεκριμένα, η κυρίαρχη άποψη είναι πως πρόκειται για εγκλήματα τα οποία συμβαίνουν χωρίς κανένα προσχεδιασμό, είναι μία παρόρμηση της στιγμής η οποία προκαλείται από το συναισθηματικό σοκ που βιώνει ο θύτης είτε από κάτι που βλέπει είτε από κάτι που του λέει το έτερον ήμισυ. Στις περισσότερες υποθέσεις όντως το όπλο που χρησιμοποιεί ο θύτης είναι κάποιο αντικείμενο καθημερινής χρήσης ενώ συχνά μέτα την τέλεση της πράξης ο θύτης μπορεί να προβεί σε πράξεις τις οποίες θεωρεί διορθωτικές ή πιστεύει ότι μπορούν να αναιρέσουν αυτό που έκανε, όπως το να ντύσει το θύμα ή  να το βάλει να κάτσει στον καναπέ σε στάση που παραπέμπει σε ύπνο.

                  Ωστόσο, το προφίλ αυτών των υποθέσεων περιλαμβάνει ένα ιστορικό κακοποίησης ή σύγκρουσης μεταξύ θύτη και θύματος, διαλύοντας έτσι την πεποίθηση ότι ο θυμός, ή η επιθετικότητα είναι κάτι καινούριο για τον δράστη. Ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές του χώρου ο Stanton Samesnow αμφισβητεί την υπόθεση πως αυτού του είδους τα εγκλήματα δεν είναι προσχεδιασμένα. Ο ίδιος τονίζει πως στις περισσότερες των περιπτώσεων υπάρχουν απειλές και βία από τον θύτη που πολλές φορές δεν λαμβάνονται σοβαρά από το θύμα και τον φιλικό και οικογενειακό περίγυρο.

          Παρόλες τις διαφορές στις υποθέσεις για αυτού του είδους τα εγκλήματα το κοινό όλων είναι πως όντως ο δράστης έχει πρόβλημα στην διαχείριση των συναισθημάτων και του θυμού του. Δεν είναι άτομο το οποίο μπορεί να λύσει και να ξεπεράσει εύκολα τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις αλλά αυτο που συμβαίνει πιο συχνά είναι οι διαφωνίες να σταματούν απλά επειδή η άλλη πλευρά υποχωρεί και αποδέχεται την άποψη του θύτη. 

          Αυτό λοιπόν που εγώ πάντα τονίζω είναι να μην υποτιμούμε αυτά που λέει ή κάνει ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας καθώς είναι δείγματα του τι είναι και τι θα μπορούσε να κάνει στο μέλλον. Επομένως ένας άνθρωπος ο οποίος είναι βίαιος, ή απειλεί ότι θα γίνει βίαιος δεν μπορεί να φαίνεται σε εμάς φυσιολογικός ή να αποδεχόμαστε αυτή τη συμπεριφορά απλά υποχωρώντας για να γλιτώσουμε τις φωνές και τις φασαρίες. Ποτέ δεν σκεφτόμαστε ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί σε εμάς ή στη φίλη και την αδερφή μας αλλά πρέπει επιτέλους οι γυναίκες (που είναι συχνότερα τα θύματα τέτοιων  εγκλημάτων) αλλά και οι άνθρωποι γενικότερα να περιφρουρούμε τον εαυτό μας και να τον σεβόμαστε. Και όταν μιλάμε για σεβασμό, εννοούμε ότι δεν επιτρέπουμε σε ΚΑΝΕΝΑΝ να μας προσβάλλει, να μας μειώνει, να μας εξευτελίζει ή να μας γεμίζει με αισθήματα φόβου και λύπης.